در طپش هـــــــــــای دل سوختـــــــــه لنـــگر کردم


آه از سیـــــــــــــــــنه بلنـــــــد بـــر در ِ داور کردم


بـــارش اشـــــــــــــک ز مـــــــژگان دو برابر کردم


بــــــــــــرو ای ترُک کـــــه تــرک تو سمتـگر کردم


حیـف از آن عمــــــر که در پـــای تو من سر کردم


----------------------


ستـــــــمت بر من و، لطف تو به صــــاحب نظران


این چه ظلمیست که بینــــــم من از آن سرو روان


رســـد آنــــــــــــروز که از من تو نمی یابی نشان


عهــــــــد و پیمــــــــــــان تو با ما و وفا با دگران


ســــــــــاده دل من که قســـــــم های تو باور کردم


----------------------


بخــدا کوه از ایــن حوصــــــــــــــــله خــم آمده بود


بخــدا آتش اگـــــــــــــر بــود بـــــــــه نــم آمده بود


بخــدا هستــــــــــی به میـــــــزان عــــــدم آمده بود


بخــدا کافـــــــــــــــــــر اگـــر بود به رحـم آمده بود


ز آن همـــــــــــــه ناله که در پیش تو کافــــر کردم


----------------------


از خود و هستی و این عشق من هستـــــــم بیـــزار


راحتــــی نیست به من جُـز به ســـــــرِ چوبه ی دار


به تو شــــــادی جهــــان و به من این غـــــم بگذار


تو شدی همســـــــر اغیـــــار و من از یــــار و دیار


گشتـــــــــم آواره و تــــــرک سر و همســــــر کردم


----------------------


آسمــــــــــان چون خُــــــــم مینـاست تو را کی دانی


چــــــــــار فصل بهـــــر تو زیبــاست تو را کی دانی


بستـــــــــــــر از راحــــــت رویــاست تو را کی دانی


زیـــــر ســـــــــــر بـــالش دیبــــاست تو را کی دانی


که من از خـــــار و خســــــــی بادیــــــه بستر کردم


----------------------


نه بمن شــــاًن و شــــــکوه ماند نه زیب و فریست


آه از سینــــه بــــرون رفت و نه خون در جگریست


روز آرام و شب خــــوش بــــــــــر ِ من در بدریست


در و دیـــــــوار بــــــه حـــــال دل مـــن زار گریست


هــــر کجــــا نالــــــــه ی نـــاکامی خود ســـــر کردم


----------------------


محشــــــــر افتــــــــاد به دل تــا به درت گشت مقیم


ســــــــرم افتـــــــــــــــــــاد به پـای تو همانندی میم


این ندانیست که افتــــــاده به غــــــم هــــــای عظیم


در غمــــت داغ پــــــدر دیـــــــــدم و چون دردِ یتیم


اشک ریـــــــزان هوسی دامـــــــــــــــان مادر کردم


----------------------


رگ بـــه رگ خـــــون دلـــــــم از تو شکایت میکرد


فـــکر من هــــــر طـــــرف از جور و جفایت میکرد


مردمی دیــــــــــده و دل سجـــــــــده به پایت میکرد


اشــــک آویــــــــــــــــزه ی گوش تو حکایت میکرد


پنــــــــــد از این گوش پذیــــــرفتـــم از آن در کردم


----------------------


هستـــــم آواره به کــــــــوه هــــــای بدخشان کسی


گـــــرد و خاکــــم به فتــــــــــد کاش به دامان کسی


خـــــــود من نیــــــــز شـــــــدم زاده ی ارمان کسی


بعــــــد از این گوش فلـــــــــــک نشوند افغان کسی


که من این گـــــوش ز فــــــــــریاد و فغان کر کردم


----------------------


هیــــــــــــچ ظلمـی نبود بهــــــــــر منش سنگین تر


که بســـــــــوزم به صـــــــد داغ نبـــــــاشی تو خبر


حاصلم نیست به جُـــــز دانـــــــــه ی خام از تو ثمر


ای بسـا شب به امیدیـــــــــــکه زنــــــی حلقه ی در


چشم خود حلقــــه صفت دوختـــــــــــه بر در کردم


----------------------


گوی بیــــــــن من تو مـــــــــــانده حـــــرفـی باقی


که ز عشقــــت تو کنـــــــــی بـــــــــاز مرا ارزاقی


نه به شهــــــــر است پنـــــــاه بر من و نه قشلاقی


جای می خون جــــــگر ریخــــت به جامـــــم ساقی


گر هــــــــــــوای طـــــرب و ســـاقی و ساغر کردم


----------------------


خفتـــــــه طالعــــی تو محمــــود ز رســـــــــم اقبال


به کجــــــا است جوابــــــــــی که کنــــــی باز سوال


ما کجایـــــم و همــــــان آهـــــــــووش شوخ خصال


شهریــــــــارا به جفــــــــــا کـرد چو خاکــــــم پامال


آن که من خاک رهش را به ســـــر افســــــــر کردم


----------------------


دوشنبه 27 جواز 1392 هجری خورشیدی


که برابر میشود به 17 جون 2013 میلادی


ســـــــرودم


احمد محمود امپراطور